Gedurende mijn hele jeugd had ik één voorbeeldfiguur en één ultieme droom. Eind 2012 kwam ik erachter dat die droom een regelrechte nachtmerrie was. Deze openbaring heeft er later voor gezorgd dat ik mijn missie ontdekte: ondernemers helpen met het creëren van een consistente stroom aan klanten en omzet, terwijl ze voldoende tijd en ruimte hebben om er voor hun familie en vrienden te zijn.
Ik ben opgegroeid met een succesvolle vader. Afkomstig uit Tunesië, had hij van jongs af aan geleerd dat je hard moet werken voor je geld. Hij verhuisde op jonge leeftijd naar Nederland en werd een succesvol zakenman. Als manager van verschillende hotels en tolk en vertaler Arabisch, was hij nooit thuis. Hij verdiende veel geld, voor mijn moeder en later voor mijn zus Farah en mij. Ik had altijd veel bewondering voor hem en wilde net zo succesvol worden als ik later groot was.
Toen ik negen jaar was had ik al in Purmerend en Apeldoorn gewoond. We verhuisden opnieuw, dit keer naar het zuiden van Limburg naar een klein dorpje genaamd Houthem St. Gerlach. Mijn ouders namen een hotel over en waren dag en nacht aan het werk. Op een dag kwam ik mijn moeder tegen in de woonkamer van ons appartement. Ik zag haar niet vaak, want ik woonde zelf in één van de hotelkamers. Ze was aan het huilen. Ik besefte direct dat er iets goed mis was, want (negatieve) emoties werden in ons gezin nooit getoond. Later kwam ik erachter: mijn ouders waren opgelicht. We raakten al ons geld kwijt en verhuisden terug naar Apeldoorn. Daar begon ik weer opnieuw, bij basisschool nummer vier.
Mijn vader was enorm gestrest en nóg vaker uit beeld dan de jaren ervoor, om al het verloren geld terug te verdienen. Hij werd ziek. Longkanker. Ik was zeventien jaar oud toen hij op zijn sterfbed tegen me zei: “Claire, ik heb mijn hele leven gespeeld voor pakezel. Alles is voor niks geweest. Je moeder en ik zouden eindelijk genieten van het leven met mijn pensioen…” Hij huilde. In al die jaren had ik hem nog nooit zien huilen. Niet één traan. De boodschap was duidelijk: mijn vader overleed die nacht en zou nooit meer met pensioen gaan. Hij werd 59 jaar. Mijn laatste woorden aan hem: “Maak je geen zorgen. Ik ga je trots maken pap.”
Drie weken na het overlijden van mijn vader ging ik uit huis. Twee maanden daarna begon ik met ondernemen. Ik was toen nog maar net achttien jaar oud. Ik heb van alles gedaan: honden uitlaten, modellen- en hostessenwerk, presenteren, en marketingklusjes. Dit deed ik allemaal naast mijn bachelor. Daarna ging ik vol trots naar de Zuidas, terwijl ik ook nog een scriptie voor De Nederlandsche Bank aan het schrijven was. Ik werkte van 08.00-19.00 uur en moest vervolgens nog boodschappen doen, koken, eten en de was draaien. Het weekend gebruikte ik op mijn scriptie af te ronden. Ik sprak mijn vrienden en familie nauwelijks.
Toen ik eenmaal was afgestudeerd viel er een gat. Wat ging ik nu doen tijdens mijn vrije uren? Vrije tijd was überhaupt een vreemd begrip voor me. Ik besloot het op te vullen met slapen, want ik was ontzettend moe. Ik kon op vrijdagavond in bed stappen en er tijdens het weekend alleen maar uitkomen om te eten. Echt veel connecties had ik niet meer; ik had iedereen van me afgestoten.
In februari 2019 barstte de bom. Mijn manager kwam naar mij toe om 13.28 uur. We hadden op de Zuidas van 12.30-13.30 uur pauze. Hij zei: “Claire, ik merk dat je altijd nog een glas water haalt, nét voordat het tijd is om weer in de lijnen te hangen (koude telefonische acquisitie). Kun je in het vervolg zorgen dat je vijf minuten eerder op je plek zit?” Ik trok het emotioneel niet meer en nam dezelfde dag ontslag. Niet heel slim, want ik had in totaal € 3000,- op mijn rekening en geen back-up. Iedereen verklaarde me voor gek.
Ik begon een webshop in waterflesjes voor honden. Dat werd een daverend succes. Samen met een partner bereikten we binnen drie maanden een omzet van € 20.000,-. Was ik gelukkig? Nee. Ik besloot verder te kijken en richtte me op copywriting. Ook daar was ik succesvol in: ik schreef binnen no-time voor grote namen als Uber, Tommy Hilfiger, Google en Zalando. Een klein jaar later had ik voor meer dan vijftig klanten gewerkt en ontving ik alleen maar lovende referenties.
Dit tot frustratie van medecopywriters. Hoe kon het zijn dat ik keer op keer ‘nee’ moest verkopen aan klanten, omdat ik het zó druk had, terwijl anderen niet eens rondkwamen? Waarom had ik opdrachten van € 750,- voor één blog, terwijl anderen er tien voor nog geen honderd euro deden? Waar ik met parttime uren het dubbele salaris omzette van mijn baan in loondienst, draaiden anderen dubbele uren voor niet meer dan de helft van hun vorige salaris.
Ik raakte gefascineerd en ging in op mensen die om hulp vroegen. Al snel ontdekte ik het probleem: veel mensen zijn oprecht goed in hun vakgebied, maar weten niet hoe ze moeten ondernemen. Ik geloof dat je tegenwoordig niet meer hard hoeft te werken voor je geld. Je moet het slim doen.
Toen een copywriter mij belde en zei dat ze erachter kwam dat ze zwanger was en door mijn tips ook het idee had dat ze dit kindje kon houden, openden mijn ogen. Dít was wat ik wilde doen. Ik heb een zakelijke mindset, weet als geen ander hoe je salesgesprekken moet voeren en schrijf makkelijk converterende teksten.
Waarom zou ik daarmee alleen mijn vader trots maken?
Waarom niet ook de vaders van andere ondernemers?
Sterker nog: waarom zou ik iemand nog laten sterven met het idee niet genoeg tijd of geld te hebben gehad?
Ik ben businesscoach en ik help ondernemers om een consistente stroom aan klanten en omzet te creëren, terwijl ze voldoende tijd en ruimte hebben voor hun familie en vrienden.
Ik heb mijn hele levensverhaal eruit gegooid (oké, er is nog een langere versie, maar die bespaar ik je). Wat is jouw verhaal? Wat triggerde je om de mijne tot hier te lezen? Waar herken je jezelf in?
Deel het in het formulier hieronder. Ik reageer op werkdagen binnen 24 uur.